Regenboogmuisjes

En toen kwam de dag dat ik besloot in een jurk naar school te gaan. Als kleuter op balletles vond ik de meisjes er zo mooi uitzien, en vroeg me af waarom ik zelf ook niet zo naar school zou gaan. Ik herrinerde me een grote consternatie op mijn formele en traditioneel ingestelde school, en een koor van klasgenootjes die zongen dat ik een meisje was. Ik was daar wat verbaasd over. Ik was een jongen met een jurk aan. Waarom was dat dan verboden? Of fout? Of stom? Waarom mochten de jongens alleen broeken aan?

Hoe ouder ik werd, hoe vaker mij verteld werd hoe een jongen zich “hoort” te gedragen, en dat daar geen ruimte was voor het tonen van verdriet en zwakte. Of jurken dragen. Dat we stoer moesten zijn. Alsof we allemaal heel tof waren. Op de brugklas bleken de jongens en de meisjes hun eigen pauzeplekken te hebben, en waren fysieke en verbale gevechten met andere jongens de dagelijkse realiteit om je staande te houden in de kudde. Ik vond het stom dat je je als jongen kennelijk alleen maar “zo en zo” mag gedragen, en verhuisde mezelf naar een andere school het jaar erop.

Maar het verschilde weinig, en de ruimte om volledig jezelf te mogen zijn bleek overal beperkt daar waar schijnbaar geaccepteerde stereotypes van gender-verdeling optraden. Hoe ouder ik werd, des te meer ging ik aanvoelen in anderen, in hoeverre dit beeld van “hoe een typische man of jongen zou moeten zijn”, mijn vrienden schaadde in hun eigen expressie. Zowel voor de stoere, als de minder stoere jongens. Passies en hobbies die “verwijfd” waren, werden zelden benoemd of weggemoffeld met een grapje. Jongens die diezelfde passies hadden, maakten hun eigen geheime subgroepjes en vriendschappen, om de negatieve beoordelingen uit de weg te gaan. Om daarin, even veilig te zijn. Om gewoon even zichzelf te mogen zijn, ook als dat “zijn” eerder op My Little Pony dan G.I.JOE leek.

Op de universiteit schreef ik mijn bachelor scriptie, “Man-Made Males”, over de vorming van het mannelijk gender via socialisatie en cultuur. Over hoe mannen vanuit de perceptie van hun publieke rol andere eigenschappen werden toegeschreven en gewaardeerd, dan bij vrouwen waarbij de perceptie gebonden was aan een rol in de prive sfeer. Er wrong iets, in dat “jongens zijn nu eenmaal zo” mantra, in het feit dat jongens eigenlijk “helemaal niet per se zo zijn”, maar dat de beeldvorming hen dwingt zich naar bepaalde culturele beelden zich te conformeren en dat via socialisatie we dit leren van elkaar.

Tegenwoordig merk ik bij steeds meer mannen een ongemakkelijk gevoel. Zij krijgen een beeld opgelegd over “hoe een echte man zich zou moeten gedragen”, alleen verschillen die beelden sterk met elkaar, en is de wensenlijst schijnbaar onverenigbaar met de emasculerende realiteit van het droombeeld dat vrouwen, die steeds luider lijken te vragen om “echte mannen” hebben. Ik merk daarin dat wanneer ik met een groep mannen ben, die ik zie als toppers en uitstekende relatiekandidaten voor gave vrouwen, dat de vrouwelijke feedback vaak is dat er altijd nog wat mist. Dat er altijd nog meer “echte man” kwaliteiten zijn die eerst nog afgevinkt moeten worden voordat zij in hun basis erkent worden in hun mannelijkheid. Dat een man met “vrouwelijke” gedragingen, geen “echte man” zou zijn ook. Dat ze liever “een echte vent” hebben. En dat daar geen ruimte voor Roze is.

Maar, is er wel zoiets als puur Blauw en puur Roze, zoals de beschuitjes met muisjes van de Ruyter ons vertellen bij onze geboorte. Is het niet veel eerder een ingewikkeld spectrum waarbij iedereen zijn eigen niche claimt, zijn eigen punt vind op die gender-lijn, in zichzelf. Leven wij in een wereld die alleen blij is met Blauwe Mannen en Roze Vrouwen? Wat zonde, voor alle mannen die kwaliteiten hebben, die toegeschreven worden aan “Roze”. Wat zonde, voor hen wiens punt op het spectrum, niet in de uiteinden zitten. Wat zonde dat daarom ook een deel van hen identiteit niet verwelkomt wordt in deze wereld….

En het is maar beperkt zo dat er daadwerkelijke strict “mannelijke en vrouwelijke” eigenschappen zijn, die eigenschappen zijn via een standaard-normale verdeling aanwezig in verschillende maten bij beide sexen, ook al ligt het nul-punt soms verschillend. We zijn overlappende cirkels die weigert de overlap te erkennen als onderdeel van de cirkel. Wordt het niet tijd om net als de Native Americans deze binaire opdeling af te breken, en te zien als een palet van meerdere mogelijkheden, die allemaal ok zijn. Mogen we een wereld hebben, waarin mijn kleinzoons met My Little Ponies spelen zonder belachelijk gemaakt te worden?

Ikzelf ben serieel monogaam & uitsluitend hetero en mijn testscores qua masculiniteit zijn bovengemiddeld, en jurken draag ik niet (meer), maar ik kom er graag voor uit: ik hou van de Spice Girls, van My Little Pony, van glitters en neonkleuren, en ik vind het soms heerlijk om te giebelen met mijn vriendinnetjes. Ik weiger me daarvoor te moeten “schamen”, ik weiger me daarom minder man te voelen, en roep mijn metgezellen hierin zichzelf ook niet meer neer te laten halen. Ik leef veel liever in een wereld waarin we elkaar niet meer afrekenen voor wat buiten onze subculturele norm van “mannelijk gedrag” valt. Ik leef liever in een wereld waarin mannen ervoor uit mogen komen, dat zij ook wel eens verdriet hebben, dat ze kwetsbaar mogen zijn, dat ze meezingen met K3 en dat ze jurkjes mogen dragen, en: ja, dat, ook ongeacht en volledig los van hun sexuele voorkeur.

De wereld is aan het veranderen, en nu we steeds meer ruimte maken voor variaties in sexuele voorkeur, en we hier langzamerhand wijzer over worden als maatschappij, willen we een statement maken, om dit proces nog verder te helpen. Dat is dat iedereen welkom is, zoals ie is. Yes…. Welkom als je hetero, bi, homo/lesbo etcetera etcetera bent. Maar ook dat je welkom bent als je een stoere en sterke vrouw bent, met eigenschappen die soms vooral aan “blauw” wordt toegeschreven, en dat je daarom niet minder vrouw of minder compleet bent. En dat als je je meer man voelt dan vrouw, dat dat ook helemaal ok is, en dat dat belangrijker is dan welke genitalien aan je vast zitten. En Yes, ook dat je welkom bent, als je een man bent, die in zijn leven erachter komt dat hij ook wel wat roze muisjes, of gele, of groene op zijn beschuitje zou mogen hebben. En yes, ook als het voelt alsof je louter andergekleurde muisjes bent, of een perfecte blend van blauw&roze. Dat de opties voor jouw beschuitje niet standaard bestaat uit “blauw, want je bent een jongen, en die gedragen zich zo en zo”, maar uit “alle kleuren zijn welkom, en alles in jou is welkom, voor deze wereld”. Een wereld waarin we, delen die ook van ons zijn en zo voelen, niet meer hoeven te verstoppen in angst iets als “verwijfd”, “doetje”, “mietje”, “weirdo”, “tang” of “manwijf” genoemd te worden.

Hylke Vervaeke ontwikkelde het eerste idee van de Regenboog Muisjes, en we hebben, vanuit Terra Futura, haar ondersteund en samengewerkt om het concept een toekomst te geven in de maatschappij. En dit mag omdat we de muisjes zien als “awareness tool”. Het concept van de regenboog muisjes, is dat je je beschuitje mag beleggen met alle kleuren van de regenboog, blauw en roze, maar ook de andere kleuren. Omdat alles wat je bent, er mag zijn. En dit is onze droom, dat deze boodschap aankomt. Het beschuit is niet zozeer voor nieuwe babies, als dat het is voor volwassenen die zich in hun dagelijkse leven niet strict “blauw” of “roze” voelen. En dat we dit eenmaal per jaar vieren, door deze Regenboogmuisjes voor volwassenen een alternatieve onbijt-buffet optie te laten zijn, op de hotels die internationale bezoekers ontvangen in ons land, tijdens de Gay Pride.

Mannen….. ik spreek nu even met jullie. De onderlinge cultuur van de toekomst is de richting die wij met elkaar bepalen, en doorvoeren, en ik daag jullie uit tot dit gedachte-experiment. Voelt het als sterker om “roze-gedrag” af te blijven serveren als niet-mannelijk en de blauwe stereotypen van masculiniteit als standaard te nemen. Of is het sterker als wij voor al onze broeders de ruimte forceren waarin zij zichzelf kunnen zijn, in elke kleur die ze willen zijn? Maakt dat ons gezamenlijk niet sterker? Willen wij die kinderlijke man-vrouw dichotomie van de brugklas nog steeds in onze volwassen leven doorvoeren, of willen wij ok zijn, met elk punt op het spectrum dat beter past bij onze kameraden? Willen wij dat onze eerstgeboren zoon een masculiene kerel wordt, of de persoon die hij in zijn hart nog meer is en wilt zijn, ook als dat in 1980 nog “verwijfd, vreemd, anders” genoemd zou worden? En waarom is deze paraplu alleen beschikbaar voor ons eigen bloed, willen we niet in een wereld leven waarin dit voor elke eerstgeborene, en ook de eerstgeborenen van onze kameraden, ook ok is? Wordt het dan ook niet tijd dat we verantwoordelijkheid nemen over onze eigen woorden, en assertiever worden in het scheppen van veiligheid hiervoor in onze vriendschappen, in onze gesprekken, in onze grapjes? Om soms ook streng te zijn, of duidelijk, en een statement te maken voor gendervariaties en “dingen die dit bemoeilijken of sociaal gevaarlijk maken” tegen te werken? Kunnen wij, de blauwere beschuitjes in de regenboog, onze kracht inzetten om de acceptatie van genderdiversiteit te forceren?

Kameraden: Dit jaar introduceren we de Regenboog muisjes. We hopen dat eenmalig er een boodschap afgegeven kan worden. Dat alles ok is. Dat iedereen welkom is. Dat het allemaal prima is zoals je bent. Of je nou hetero of LGTBQIA bent. Maar ook als je andere kleuren op je beschuitje blijkt te hebben, dan alleen Roze of Blauw. Mensen die ons helpen, (en… lieve lezer, wees er gerust een,) helpen ons ervoor te zorgen dat deze boodschap via mini-pakjes regenboogmuisjes geserveerd kunnen worden aan de honderdduizenden bezoekers van de Gay Pride week in Amsterdam.

Deze post is er niet om je te overtuigen. Maar ook niet alleen om uit te leggen waarom ik namens Terra Futura hier ook achter ben gaan staan. Deze post is er om je uit te nodigen deel van de beweging voorwaarts te worden…. Simpelgezegd: de facebook pagina te liken, en de video delen, als je je eigen netwerk ook in contact wil brengen met dit idee ……

Meer doen? Tip Terra Futura of Hylke gerust met interessante contacten, interviewmogelijkheden, vrienden en contacten bij Heinz of De Ruyter, LGTB faciliterende fondsen en bladen, bied je aan als uitdeelvrijwilliger, pakjesontwerper, muisjesmaker etcetera.

Wij doen dit omdat wij geloven in de slogan. We tonen de wereld graag, vanuit Nederlands voorbeeld, hoe tolerantie en inclusie eruit ziet.

Want….Iedereen is welkom.
En alles, van iedereen is welkom.

Tjerk Feitsma
namens Terra Futura
“good deed toolmakers moving forward with fierce ambition for the greater good”